ardıç çiti

oyun parkına düşmüş acemi çocuklar gibi bakabilirdik dünyaya

her şeyin adı konmamış olurdu henüz

tahta bir atın içine gizlenebilirdik

ya da yelesini savururdu dört nala koşan özgürlük

göğe dokunabilmeyi taşırdık cebimizde

kuş yerine jetleri vururduk canımız sıkıldığında

siyah, renk olduğunu bilirdi kirlenmeyi öğrenmeden

gözlerimizi yalnız uyumak için kapatırdık

öpüşürken aynı anda büyürdük

sevişirdik, cinsiyetini bilmeden aşkın

ilk kez gördüğümüz her şeye

ilk kez görüyormuş gibi bakardık

hiç kirlenmemiş bir su gibi duru’rdu dünya.